– Балам, сен неге өңіріңді жаппағансың? Күн болса суық. Ауырсаң, ауруханаға апарып ине салады, ащы дәрілер береді, – деген сөзім оған әсер етпегендей, үнсіз тұра берді.

– Оның замогы бұзылып қалған, тәте. Әкешім: «Бір күн осылай барып кел, ертең ауыстырып бермін», – деген. Нұрасыл сол үшін алдын ашып жүр, – деді қолымен қымтап.

– Замогы бұзылса, кнопкалары бар екен. Біз әзірге осыны жауып қояйық. Әкелерің оны жаппаңдар демеген болар, – деп түймелей бастадым. – Үйде аналарың жоқ па еді?

– Жоқ, ол ерте жұмысқа кетеді.

– Әкеңе шығарып сал демедің бе...

– Ол кішкентай бөпемізді қарайды. Оның үстіне мен есікті құлыптай алмаймын.

– Өзіңнің сабағың қалай болады?

– Қазір онлайн ғой. Інім қосымша сабаққа барады. Оны көлікке отырғызғасын, қосыламын. Анашыма осылай көмектесіп жүрмін.

– Сендердің үйлерің осы жерге жақын тұра ма?

– Анау жерде. – Көшенің арғы бетінен ұзақта тұрған үйді нұсқады.

Әңгімемен уақыт өткізіп тұрғанымызда, көптен күткен көліктің бірі келіп жетті.

– Тәте, бірінші інім мінсінші. Ол әлі кішкентай. Ағалар көрмей, мәшине жүріп кетуі мүмкін.

– Жақсы, айналайын, – деп кезек беріп, өзім орналасып болғанда, қыз баланың:

– Аға, інімді Жанәбілов көшесінен ұмытпай түсіріп кетерсіз. Мінекей жол ақысы, – деді кішкентай тоңазыған алақанынан тиын ақшалар ұсынып. Бақылаушы есікті жаппақ болғанда інісі отырған жаққа қарап:

– Нұрасыл, қалып қойдым деп уайымдама. Көңіл-күйіңді түсірмей, сабағыңа бар. Қайтарда өзім алып қайтамын, – деп риясыз пейілмен шығарып салып, кішкентай қолдарын бұлғады.

Бір сәттік көрініс санаға сан, көкейге көп ойды түйдірді. Ұзақ уақыт әсерден арыла алмадым.