«Қош енді, қош бол, күрең күз». Бұл әнім өте қиналыстан туды. Күндізгі сағат 12-ден таңғы 5-ке дейін мені қинап, жанымды жегідей жеп, бір жатып, бір тұрып жүріп жаздым. Күнде Мұқағали Мақатаевтың кітабын қарап отыратынмын. Сол күні бірінші әннің қайырмасы туды да, кітаптың бетін ашып қалсам, «Күрең күз» деген өлең көзіме түсе қалды. Жаңағы шығарған әніме салып көрсем, әнім сол мәтінге арналғандай. Ол күз кезі, қазанның 17-сі болатын. Тегін болмады деп таңқалдым. Күрең ат, күрең бел дегенді білуші едім. Күрең күз дегенді естімеппін. Содан шумағын жазып алып, таңғы бес кезінде көзім ілінді.

Сағат сегізде тұрып жұмысқа кеттім. Ол кезде мен Құрманғазы оркестрінде жұмыс жасайтынмын. Келсем, бір жауыздар қызметтес қыздың жанын азаптап, әбден жәбірлеп, ол таң алдында ажал құшыпты. Іштей әнді сол қыздың аруағына арнадым. Әннің әсерінен шыға алмай қиналып жүрген кезімде, теледидардан Мәкеңді (Мәдина Ералиева) көріп қалдым. Телефон шалып, хал-жағдайын сұрадым. Көңіл-күйінің жоқтығы байқалды. «Қалайсыз?» – деп едім, «Нормально» деп даусын біртүрлі етіп жауап берді. Көңіл-күйі жоқ екен. «Өзің қалайсың?» – деді.

Мен ән жазғанымды айтып едім, орындап беруімді өтінді. Домбырамды ала салып телефоннан әнімді айтып бердім.

– Жақсы ән екен, маған берші, – деді. Мен үндемедім.

– Неге үндемейсің, маған бергің келмей тұр ма, мен де қазір күрең күз болып жүрмін, – деді...

Қазақстанның еңбек сіңірген әртісі, «Құрмет» орденінің иегері.