Қарамолда атаның кереметі

Қалжан аға Кеңес Одағы кезінде аудандық ішкі істер бөлімінде қызмет етіп, ел Тәуелсіздігінің алдында ғана зейнет демалысына шыққан. Жақын ағайын еді. Біз жастау болғасын үнемі қызметтік форма киіп жүрген, әрі айналасындағылармен сиректеу араласатын ол кісімен кездес­кен жерде амандасқаннан артыққа бара алмайтынбыз. Жұмыстан қол үзгелі бері науқастанып жүргенін естідім. Ұзамай Ақтөбеге жол түсіп қайтып келе жатқанымда пойыздың үстінде жолығудың орайы келді. Купеде үш адам екен, төртінші болып жоғарыға жайғастым. Купе ішінде еңсені басқан бір көңілсіздік барын байқап, серіктестерімнен аса алмадым. Вагонның бірқалыпты тербелісіне құлақ салумен өткен біршама уақыттан соң Қалжан аға көңілінде жүрген әңгімені бастап кетті:
– Әттең-ай! – деді ол кісі ауыр күрсініп қойып. – Не болса да бәріне өзім кінәлімін. Пендешілік қой, тапсырғанын орындауым керек еді, енді айтқанда, айтпағанда бәрі бітті. Осыдан он жылдай бұрын қызметте жүріп, ас өтпейтін аты жаман ауруға тап болдым. Ешкімге сездіргім келмей еңбек демалысын, қосымша күн алып Алматы, Мәскеуге барып тексерілгенімде, уақытты өткізіп алғанымды, үміт жоқтығын ескертіп қайтарды.
Ауру әбден меңдеп өмірден түңіле бастағанымда, біреулердің айтуымен Қарамолда атаға көрінуге аңсарым ауды. Қарақұмдағы елеусіз шағын жер үйіне барып, үш күн жаттым. Тамақ тұсымды сипалап, ауызымды ашқызып-жапқызып әуелі Аллаға, сосын өзіне ғана аян әрекетін жасап болғаннан кейін, қолдан дайындаған сұйықтығын ішкізді. Құдайдың құдіреті, атаның шерепеті шығар, тәбеттен жұрдай болып ас өтпей қалған тамағым сол үш күннің ішінде қалпына келіп, айлар бойғы уайымымнан құлан-таза арылдым. Қайтар кезде маған айтқаны: «Айнала­йын балам, қалай болса солай өрескелдеу өмір кешіп жүр екенсің, бұл бір саған Жаратқанның қарасқаны шығар. Ендігі жерде күтініп, дұрыс жүр, әйтпесе науқасың тағы да қайталанып, емі табылмайды», – деді.
Әдепкіде күтініп-ақ жүрдім. Бірақ бұл адамды орға жықпай опа таптырмайтын пендешілік дегенді қойсайшы! Екі жылдан кейін бұрынғы ұзын арқан, кең тұсау өміріме қайта оралдым. Атадан ем алып кеткеннен кейін арада тоғыз жыл өткенде дәл сол сырқат тұзағына қайта тұтылдым. Қазір үш жылға жуықтады, біраз жерге қаралдым, үміт жоқ екенін ашып айтады.
Бұл сапарда да Мәскеудегі ас өтпейтін жаман ауруды емдейтін Қорғаныс министрлігіне қарайтын, екінің бірінің аяғы жете бермейтін әскери госпитальдағы атақты профессорға көрініп келе жатырмын. Мені бір таңқалдырғаны, мемлекет басында отырған тұлғаларды емдеп жүрген әлгі профессордың мені ең озық аппараттарға салып тексергеннен кейін қайта-қайта басын шайқап: «Өңештің, тамақтың ішкі қуысына операцияны қайда жасаттыңыз?» деген сұрағы болды. Мен ешқашан өңешіме, тамағыма ота жасатпағанымды айттым. Бірақ емдеуші дәрігер сенбеді. «Тамақтың ішкі қуысына, өңешке диагнозыңызға байланысты қазіргі медицинаның мүмкіндігі жетпей отырған теңдесі жоқ операция жасалғанын байқап отырмын. Бұлай болмауы тиіс еді, не себепті сырқаттың қайталанғанын түсіне алмай тұрмын. Ал, мынадай операция жасау жақын болашақта мүмкін бола қоймас?!» – деп келешегі жоқтығын сездіріп, шығарып салды. Қазір ойлап қарасам, Қарамолда атаның қолы тиген тамақ тұсымда адамның ақылына сыймайтын керемет болған сияқты, әттеген-ай!
Қалжан аға осыны аһ ұра айтып, үнсіз қалды. Арада үш айдай өткенде ол кісінің өмірден өткенін естідім. Мен бүгін ағаның өкінішімен бірге Қарамолда атаның Алланың қалауымен жасаған кезекті кереметін де ойыма алып отырмын.

Әлімжан ӘЛКЕБАЙҰЛЫ,
Әйтеке би кенті