Шала туған сәби тым кішкентай, әлсіз болғандықтан оны бесікке бөлеуге де, құндақтап қолға көтеруге де болмайды. Сондықтан үлкендердің жылы тымағына салып киіз үйдің керегесіне ілген. Қырық күнге дейін кереге басын кезек ауыстырып, тымақты жылжытып отырған. Егер қыстың күні болса, қабырғаға қатар шеге қағып соған алмастырып ілген екен. Қырық күннен аман-сау өткен соң ғана шала туған балаға ат қойып, бесікке салар, қырқынан шығару рәсімдері жасалған. Осы күннің адамдары бұған күлуі де, сенбеуі де мүмкін. Алайда илансаңыз да, күмән келтірсеңіз де «тымаққа салу» салтымен ата-бабаларымыздың ұрпағын өсіргені шындық. Баяғы көне дәуірді былай қойғанда кешеге дейін ел ішінде жалғасқанын көзіміз көрді.

Мен бірінші сыныптан төртіншіге дейін тымақта жетілген баламен бірге оқыдым. Мектепке алғаш бізді ата-анамыз қолымыздан жетектеп келді, ал оны атасы иығына отырғызып әкелді. Соны көргенде өзімізше жырқылдап күлгенбіз. Аты да қызық – Жетілген. Сол құртақандай бала ә дегеннен-ақ өзінің ерекшелігін көрсетті. Дене бітімі, бой-тұрқы бізден шағын болғанымен қимыл-қозғалысы ширақ, нағыз қақа­тұяқ пысықтың өзі еді. Тілі мірдің оғындай өткір, бозторғайдай шырылдап сабақ айтқанда алдына жан салмайтын. Бір ғана жаман әдеті, сәл түртіп қойсаң болды жеті атаңнан сыпырып сыбайтын, сол үшін ешқайсысымыз оның жынына тимеуге тырысатынбыз.

Соңынан білдік, бір шаңырақтың жалғыз ұлының келіншегі қайта-қайта түсік тастап, перзент тұрмай қамкөңіл жүргенде жеті айлық болып Жетілген өмірге келіпті. Сәбидің іңгәсіне зар болып күткен атасы немересін өзінің түлкі тымағына салып асыраған екен. Кейін сол Жетілген білдей бір колхоздың білікті басшысы, алпамсадай азамат болды. Құдайға шүкір, әлі де жер басып, немере-шөбере сүйіп отыр.