Бауырын берген бауыр

Санжар – отбасындағы ең жарқын, ең мейірімді, бәрін күлдіріп жүретін бала еді. Бірақ тағдыр кейде ең күнделікті, ең жайдары адамдарды да сынайтыны бар. Бір жыл бұрын дәрігерлер оған бауыр жеткіліксіздігі диагнозын қойған.

Сол күннен бері Әлиханның өмірі күрт өзгерді. Жұмысы тоқтады. Түнгі ұйқы жоғалды. Қалтадағы аз ғана ақша дәрі-дәрмектің жолына кетті. Ал әке-шешенің «бәрі жақсы болады» деген құр сөздері бірте-бірте жұбату емес, жанға батқан еске салуға айналған.

– Аға… Санжар әлсіз дауысымен бұрылып қарады.

– Шаршадыңыз ғой… Сізге де қиын болып жүр… Әлихан басын шайқады, інінің сүйектей қолын қысып:

– Мен сені алып қаламын, естіп тұрсың ба? Біз әлі көп дүниені бірге көреміз.

Сол сәтте дәрігер дәптерімен кіріп, екі ағайындының көзқарасын бөлді. Дәрігердің жүзі сабырлы, бірақ салмағы ауыр сөз айтып тұрғандай.

– Екі жол бар. Біріншісі – күтеміз. Бірақ ұзаққа бармайды. Екінші жол – трансплантация. Донор табылса… Әлихан ауыр дем алды.

– Құжаттарды дайындаңыз. Донор – мен.

Дәрігер таңғала қарады.

– Бұл шешімді ойланып қабылдаңыз. Өмір бойғы бақылау, тәуекелдер…

– Ойланып қойдым, – деді ол дауысын қатайтып.

– Менің бауырым – оның бауыры.

Келесі апта толығымен анализ, тексерістерге толы болды. Қан қысымы, ферменттер, үйлесімділік… Әр нәтиже шыққан сайын Әлиханның жүрегі зу ете түсетін. Егер сәйкес келмесем ше? Егер соңғы үміті де өшсе ше?

Шиеленіс күн сайын көбейді. Анасы таң атпай жылап оянып, әкесі үнсіздіктен сөйлей алмай қалған, ал Санжар бәріне күлкі сыйлауға тырысатын. Тексерістердің ең соңғы күні дәрігер есікті ақырын жапты да, бір сәтке екі бауырына тік қарады.

– Үйлесім 100 пайызға жақын. Сізден артық донор болмайды. Әлиханның тізесі қалтырап, орындыққа отыра кетті. Бір жеңіл тыныс. Бір үміт. Бір қуаныш. Санжар көзінен жас шығып, ағасына ұмтылды.

– Аға… мен… мен сізге не істеймін енді?..

– Сен өмір сүрсең болды, – деді Әлихан басынан сипап.

– Қалғанын тағдыр шешеді.

Бір күн қалды.Сол түн екі ағайындының өміріндегі ең ұзақ түн еді.

Санжар:

– Егер ертең бірдеңе болса, мен…

Әлихан:

– Тоқтат. Ештеңе болмайды.

– Аға, сіз маған тек бауыр ғана емес… Өмір сыйлап тұрсыз ғой.

Әлихан көзіне жас алып, інінің маңдайынан сүйді.

– Сен ертең аулаға қайта шығасың, біз футбол ойнаймыз. Сосын… Сен армандағандай ән жазамыз. Сен әлі көп нәрсе жасайсың. Санжар күлімдеді.

– Ең бірінші не істейсіз?

– Сен жазылсаң, үйге барып, жақсылап ұйықтаймын, – деп екеуі күліп алды.

Алайда күлкі артынша ауыр үнсіздікке айналды. Әлихан ішінен «Тек оянсам болғаны. Екеуміз де…» деп қайталады.

Операция 9 сағатқа созылды. Әке мен аяғын бір жазбай, орындыққа отырудан қалды. Санитарлар мен дәрігерлердің жүру бағыты, аппараттардың дыбысы да қорқынышты сигналдай естілді. Кешкі сегізде ғана хирургтер шықты.

– Операция сәтті өтті. Екі ұлыңыз да бұйырса, біраздан наркоздан есін жиып, оянады.

– Шынымен бе? – деді анасы тізерлеп.

– Шынымен.

Ана мен әкенің көзі шарасынан шығып, екі ұлының отадан аман шыққаны сенер, сенбесін білмей, абдырап қалды.

Әлихан көзін ашқанда, алғашқы көргені қасында отырған Санжар болды.

– Аға, ояндыңыз ба?

– Иә, – деп сыбырлады ол. Өзің қалайсың, жақсымысың?

–Жақсымын, аға. Сіздің арқаңызда.

Санжар қолын ағасының қолына қойды.

– Мен енді сіздің бауырыңызбын. Тура мағынасында.

Әлихан күліп жіберді, бірақ сол күлкіден жүрегі қайтадан ауырлап кеткендей болды. Бұл жолы ауырлықтан емес, шексіз ризалықтан.

Уақыт өте бәрі орнына келе бастады. Санжар күннен күнге жақсарды. Әлихан да тез қалпына келді. Бірақ екеуінің арасындағы байланыс бұрынғыдан да тереңдей түскендей. Бұрын олар тек туған еді. Енді бір ағза, бір тамыр, бір тағдыр.

Бір күні кешкілік далада отырғанда Санжар сыбырлап:

– Аға, өмірімде көп жоспар бар еді. Бірақ енді бір жоспарым өзгермейді. Мен сіздің ең үлкен мақтанышыңыз боламын.

Әлихан аспанға қарады. Бұлт арасынан шыққан жарық сәуле екеуінің үстіне түсті де, ол күлімсіреп:

– Ештеңе дәл бауыр болудан артық мақтаныш емес, Санжар. Менікі де сол, – деді Әлихан інісін бауырына қысып.