Ертеде Байқошқар деген адам өмір сүріпті. Ол есірткіге тауелді болғаны сонша қолына түскен ақшасын есірткіге жұмсайды екен. Есіркіге есіріп, ақылынан адасыпты.
Оның жан дегенде жалғыз досы Қожа оның өмірге деген көз-қарасын өзгертуге тырысыпты. Ол барынша қолынан келгенді жасайды, бірақ онысынан түк шықпайды.
Бір күні Байқошқар киерге киім, ішерге ас таппайды. Көше кезіп, ұрлық жасайды, көшеге қонады. Осылай талай күндер,айлар жылдар өтеді. Осы кезде оның денсаулығы сыр бере бастайды. Бір жерде жиналған қоқыс арасында тамақ іздеп жүрген Байқошқар көшеде кетіп бара жатқан досын көріп қалады. Қожа болса отбасымен бірге бақытты болып, жүзі балбұл жанып келеді екен. Байқошқардың «Мен не күйге түскенмін, менде осылай жүруіме не кедергі болды?»- деген ойлар маза берер емес, сол сәтте Қожаның көзі Байқошқарға түседі.
Ол досын көре сала оның жұпыны киімін көріп, азып-тозып кеткен түрін көріп тұрса да, құшақ жая амандасып, оны бауырына басады. Ол оған деген адамдық достығын көрсетеді. Емдетіп адам қатарына қосады.
Содан бері Байқошқар есірткіні қолына алмайтын болды.
Осындай баға жетпес байлықтың қадірін түсінбей өз өміріне балта шауып жүрген жандар қаншама!
Денсаулық  біздің, болашағымыздың сынбайтын айнасы.