Отағасы Нұрланның анасы – татар, әкесі – қазақ ұлтынан. Жарасымды отбасынан шық­қан ол жастайынан нәсіліне, тіліне, қарамастан тату да баянды ғұмыр кешуге болатындығын санасына сіңіріп өскен. Ер жете келе ұсталыққа зейіні ауып, сол саланы жетік меңгерген. Бүгінде ағаштан тұрмысқа қажетті бұйымдардың түр-түрін жасайды. Ал Ольганың әке-шешесі тұр­мақ ата-әжесі де қазақ елінің байырғы тұрғындары. «Үлкендер заманның ауырт­пашылықтары көп тұста өздеріне қазақтардың бауыр­малдылық көрсеткенін, жана­шырлықтары мен дос­тықтарын көп әңгіме ететін. Көрші қазақ отбасылармен бір үйдің балаларындай ынтымақты тұрғындарын ай­татын. Осының бәрін естіп ержеткесін болар өзімді қазақ сезінемін», – дейді Ольга.

Тайғараевтар отбасы бүгінде 6 баланы жарық дүниеге әкеліп, бағып-қағып отыр. Балаларының үлкені Заринаны құтты ұясына қондырған, ал кенжесі Айтжанның дүние есігін ашқанына 3 ай болыпты.

Өнегелі шаңырақ ие­лері­мен сұхбаттасуға барға­нымызда алдымыздан шыққан 8 жасар Арманға: «Орыс бала, қалайсың?» деп әзілдеген едік. Сонда балақай: «Мен орыс емеспін, қазақпын! Руым – Төртқара. Көп адамдар қай ұлттан екенімді сұрайды. Ал мен осылай жауап беремін»,– деп бізді аң-таң етті.

Баланың бұлай сөйлеуіне не түрткі болғанын әкесі Нұрланнан сұрағанымызда жеткіншектің әрбір сөзі алған тәрбиесінен болатындығын айтты. «Менің көңілім алаң болмауы үшін үйдегі жайлылық аса маңызды. Балаларымның анасы осының бәрін үйлестіре біледі. Оның ұлты орыс болғанына қарамастан, отбасымызда қазақы үрдіс жүз пайызға сақталған»,– дейді отағасы.

Болашағымыз баянды, еліміз қарқынды дамуы үшін әрбір отбасында осындай береке-бірлік болуы керек-ақ. Қазақстанды ғұмырлық тұрағы еткен әрбір отандасымыздың жүрегінде Ольга сияқты «Қазақ елінің азаматын тәрбиелеймін» деген мақсаты болса, жасарымыз көп болары анық.