Ақын қыз бен арсыз болыс
Қыңыр мiнезiмен әйгiлi болған Балғабай болыс алты қатын алыпты. Қазаны майлы, төсегi жайлы, төрт түлiгi сай бай алпысты алқымдағанына қарамастан, тағы да ат сабылтып қалыңдық iздей бастайды. «Ел құлағы елу» дегендей, жасынан ақын, әрi әншi атанған Балкүмiстiң даңқын естiген бай соны айттырмақ болады. Қыз ауылының маңынан ақ үй тiктiредi.Құрбы қыздарын ертiп, табалдырықтан аттай берген Балкүмiстi Балғабай қарсы алып:
«Балкүмiс iздеп келдiм сенi алыстан,
Қырандай ұясына қонаға ұшқан.
Жасатам күмiс ошақ, алтын кесе,
Жар болсаң жақсылыққа қол алысқан», – деп серiгiне шығартып, жаттап алған өлеңiн айтып, аңыратып қоя бередi.
Сонда Балкүмiс iле жауап қайтарып:
«Жайылған дүйiм елге атағың бар,
Қалтаң толы, үстiңде асыл шапаның бар.
Табылар өн-бойыңнан бiр ғана мiн –
Иегiңде алты қарыс сақалың бар.
Не керек, күмiс ошақ, алтын кесе,
Тiлегiн жас жүректiң өтемесе.
Айтшы, ата, он бесiңде қайтер едiң,
Кемпiрге сексендегi некелесе», – деп арсыз болыстың аузына құм құйып, үйден шығып кеткен екен.
Ел аузынан
