– Атыңызды ана ағашқа байламаңыз, атым тым асау, атыңызды теуіп жіберуі мүмкін, – дейді әлгі кедей оған.

– Атымды қайда байлау өз еркімде, жұмысың болмасын, – дейді де, ол да асқа отырады.

Көп өтпей жылқының шыңғырған дауысы шығады. Екі ат тебісе жөнеледі. Екеуі де жүгіреді. Бірақ олар барғанша кедейдің аты байдың атын теуіп өлтіреді.

– Атыңның қылған қылапатын көрдің бе? Ат төлейсің маған! – деп байекең айкайға басады.

Екеуі келісе алмай, қазының алдынан бір-ақ шығады.

– Сенің атың ананың атын теуіп өлтіргені рас па? – деп сұрайды қазы.

Кедей жұмған аузын ашпайды. Қазы кедейді тағы да сұраққа тартады. Кедей сол беті жақ ашып жауап бермей қояды. Амалы таусылған қазы:

– Бұған не шара? Ол өзі сөйлей алмайтын мылқау екен, – дейді.

Таң-тамаша болған бай: «Алғаш кезіккенде сарнап тұрған болатын» дейді.

«Ол не деді? Рас па? » деп сұрады қазы.

– Әрине, рас! Ол маған «Атыңды атыммен бірге байлама, атым асау, егер бірге байласаң, ол сенің атыңды теуіп өлтіруі мүмкін» деген.

– Мәссаған, – дейді қазы, – Ендеше сенікі жөн емес, өйткені ол алдын ала саған ескертіпті ғой. Сондықтан, ол атыңды төлемейді дейді.

Қазы сыртқа шыққан соң кедейден:

– Сұрақтарыма неге жауап бермедің? – деп сұрайды.

– Бай-манаптардың ұшан-тeңіз сөзіне сенсеңіз де, жарлының сөзіне сенетін заман емес екенін білем ғой. Сондықтан шындықты оның өзіне айтқызғым келді. Сосын бәріне көзіңіз жеткен жоқ па?! – деп жауап береді кедей.