Бір сәттік батылдық немесе жанұшыра жеткен жәрдем

Фото: Жасанды интеллект

Көшенің бойын жарып шыққан «Кет! Кет!» деген ащы дауыс жұртты елең еткізді. Төбе құйқаны шымырлатқан жан даусы дүкен жанындағы орындықта отырған үш-төрт еркектің де еңсесін көтеріп, жалт қаратты. Бір сәтке бәрі үнсіз қалып, бір-біріне көз тастады. Сосын әлдебір ішкі түйсікпен бірден орындарынан тұрып, дауыстың шыққан тұсқа қарай жүгіре жөнелді.

Мен де алыстан не болып жатқанын толық аңғармай, ел қатарлы солай беттедім. Құлаққа жеткен айқайдың артында жан қиналысы, қорқыныш, көмекке шақырған жалғыз үміттің үні бар еді. Бір-екі қадам жақындай бергенімде жүрегім шым ете түсті. Екі ірі ит жап-жас оқушы баланы айнала қауып, шабаланып жүр екен.

Бір ит баланың қолын әлдеқашан тістеп алған. Шынтақ тұсынан сорғалап аққан қан жерге тамып жатыр. Қорқыныштан көзі шарасынан шыққан бала қолын кеудесіне қысып, артқа қарай шегіне береді. Ал иттер болса әлдебір аңдыған ашулы түйсігімен қайта-қайта шапшып, арс-арс етеді.

Ересек ер адамдар қолдарына түскен таяқ, тас, қаңылтырды алып, иттердің бетін қайтармақ болып әлек. Бірақ екеуі шегінудің орнына керісінше, шабуылды үдетіп барады.

– Әй, тоқта! Бұлай ұрған сайын оларды одан сайын одан сайын ызаландырасың! – деді ішіндегі бір еңгезердей келген азамат.

Оның даусы өзгелердің аптығын басқандай болды. Ол қолындағы темір қаңылтырды лақтырып жіберіп, екі қолын алға созып, ақырын әрі батыл түрде иттерге қарай жақындай бастады.

– Артқа! – деді ол жанындағы жігіттерге.

– Бірден ұрмаңдар, қоршаңдар! Қозғалысты баяулатыңдар!

Бірақ ашулы екі итке оның сөзі кімге керек? Қызу қимылды тоқтатпақ болу оңай емес еді. Дегенмен әлгі азаматтың өзіндік бір сабырлы, епті әрекеті жағдайды сәл де болса ұйымдастырғандай болды. Иттердің бірі көзін алақтатып, оның тік жанарына төтеп беруге қинала бастады. Ал екіншісі әлі де оқушы балаға ұмтылып, сілекейі шұбырған күйі арсылдай береді.

Менің аяғым өз-өзінен алға жылжып, жүрегім атқақтап тұр. Баланың бозарып кеткен өңі көз алдымнан кетер емес. Бұл сәтте уақыт тым баяу жылжып жатқандай сезілді. Әр секундтың салмағы баршаға ауыр еді.

– Әкелші, ана ұзын ағашты! – деді тағы бірі айқайлап.

Бір жігіт жүгіріп барып, дүкеннің жанындағы сөреге сүйеліп тұрған ұзын сырық тәрізді ағашты алып келді. Еңгезердей азамат соны қолына алды да, иттердің екеуінің ортасына көлденең қойып, кеудесімен оларды әрі итере бастады. Оның батылдығы мен даусының қаттылығы иттерді сәл тосылдырды. Сол сәтті пайдаланып, бір еркек баланы шұғыл тартып шығарып, өзіне қарай қалқалады.

Бала қолын қысып ұстап, тіпті ашып көрсетуден қорқып, әлгі адамның қолтығына тығылды. Жылап емес, үрейден тұншығып тұрғаны анық еді.

– Жедел жәрдем шақырыңдар! – деді бір әйел дауысы жан-жағымыздан. Сол-ақ екен, бірнеше телефон қосыла бастады.

Иттер әлі де артқа шегінбей, біресе арсылдап, біресе айнала шапшып тұр. Сол кезде дүкен ішінен орта жастағы әйел жүгіріп шықты.

– Бұл иттер біздікі емес! Тағы да қаңғығандар! Бір апта болды, осы маңда жүр! – деді ол дауысы дірілдеп.

Даурығысқан жұрт арасынан ақыры көршілер бірі келіп, қолдарына арқан, тағы бірі ағаш ұстап, иттерді әрі қарай қуып әкетті. Біреуі тіпті сумкасын бұлғап, оларды алаң сыртындағы бос алаңға қарай айдап шығарды. Бірнеше минуттан соң арсылдаған дауыс алыстады.

Ал оқиға орнында әлі де ауыр тыныштық орнаған.

– Баланың жарасын байлап жіберейік! – деді әлгі еңгезердей азамат.

Дүкеннен таза мата, йод алып шыққан әйелдер баланың қолын жұмсақтап, дірілдетпей таңды. Бала болса үнсіз, соққыға жығылғандай қалшиып отыр.

Мен жақындап, оның жанарынан үрейдің әлі кетпегенін көрдім.

– Қорықпа, бәрі бітті, – дедім жай ғана.

Сәлден кейін жедел жәрдем келді. Дәрігерлер баланы зембілсіз-ақ көтеріп, машинаға отырғызды. Жиналған жұрт бір-біріне қарап, терең күрсініп тұр. Әркімнің көзінде бір сұрақ бар: «Неге бұлай болуға тиіс еді?»

Еңгезердей азамат жанындағы ер адамдарға қарап:

– Бір-бірімізді осындайда қолдамасақ, кім қолдайды? – деді. Даусы қатал болғанымен, сөзінде жылылық бар еді. Жұрт бас изесті.

Мен оқиға орнынан алыстай бере артыма бұрылып қарадым. Жаңа ғана алай-дүлей болып жатқан кең көше енді тым тыныш. Дүкен жанындағы бос орындықтар да сәл мұңайып тұрғандай көрінді. Бірақ сол сәтте бір нәрсені анық сезіндім. Адам баласы бір-біріне деген жауапкершілікті жоғалтпағаны қандай жақсы. Бәлкім, бүгінгі күннің ең үлкен сабағы да осы шығар.